DLACZEGO TWÓJ PIES MUSI PIĆ WODĘ?

Odpowiedź na tytułowe pytanie jest banalnie prosta. Czyżby? Dowiedzmy się nieco więcej o wodzie w organizmie naszych czworonogów.

Przyjmowanie i utrata wody w organizmie

Ciało psa przyjmuje i traci wodę w ciągu całego dnia. Z reguły ilość wody, którą pies otrzymuje, jest dokładnie równoważona ilością utraconą. Oprócz wody pitnej, przyjmowanie zachodzi również poprzez jedzenie i spalanie paliw dla energii w mięśniach. W pożywieniu woda stanowi około 70% – 80% (w mięsie lub rozmoczonej suchej karmie). Dyszenie, oddychanie, produkcja śliny, oddawanie moczu, wypróżnianie i pocenie przez poduszki łap, przyczyniają się natomiast do normalnej utraty. Spośród nich, mocz, kał i oddychanie połączone z dyszeniem, są najważniejszymi sposobami utraty płynów w organizmie i zależą od stopnia aktywności psa, jego zdrowia, środowiska, diety. 

Ilość utraty wody w zależności od źródła oraz aktywności psa są bardzo różne. W opracowaniu wybitnego eksperta w zakresie wytrzymałości psów zaprzęgowych, lekarza weterynarii, dietetyka zajmującego się zależnością odżywiania i wydajności psów i utytułowanego maszera, Arleigha J. Reynoldsa (Cornell University, Ithaca, New York) na temat strategii nawadniania psów sportowych, wzięto pod uwagę przykład psa o masie 20 kg, jego aktywność w ciągu całej doby oraz przed, w trakcie i po zwiększonym wysiłku (jeśli był):

• pies domowy, bez zwiększonej aktywności;
• pies trenujący sprinty, ścigający się w zawodach w chłodnej temperaturze; 
• pies długodystansowy, ścigający się w mroźnych warunkach. 

Opis wykresu za pomocą tabeli

Przyjrzyjmy się psu aktywnemu sportowo. Pies sprinterski potrzebuje około dwóch razy więcej płynów od „normalnego” psa. Oddaje więcej moczu, ale najbardziej znaczący wzrost utraty płynów następuje przez parowanie z jamy ustnej i dróg oddechowych. W zależności od intensywności wysiłku, temperatury i wilgotności powietrza, strata wody na skutek parowania może sięgać 10-20-krotnie więcej w trakcie trwania biegu. Po zakończonym biegu, dyszenie nadal trwa,  wciąż następuje parowanie wody. Pies obniża w ten sposób temperaturę ciała, aby nie doszło do przegrzania. Stąd dużo większe zapotrzebowanie na wodę u psów sportowych. 

Aktywne napajanie

Czynniki przyczyniające się do utraty wody u psa są złożone i ciągle się zmieniają. Gdyby trzeba było dokładnie obliczyć dzienne zapotrzebowanie psa na wodę w celu jego właściwego nawodnienia, byłoby to prawie niemożliwe. Pies powinien mieć zawsze dostęp do świeżej wody. Bywają jednak czworonogi, które nie piją, dopóki nie poczują pragnienia. Jeśli chcesz aktywnie spędzać czas z psem, a w szczególności, uprawiać z nim sport i zapewnić mu zdrowie, NIGDY NIE DOPUŚĆ DO DEHYDRATACJI. Odwodnieniu jest zawsze łatwiej zapobiec, niż go leczyć. Rozwiązaniem jest podawanie psu wody tak, aby wypił do dna oraz kontrola jej spożycia w ciągu doby, inaczej mówiąc: aktywne napajanie. Jest to ważne z kilku powodów

• lepsza termoregulacja, istotna w wyższej temperaturze
• efektywniejszy metabolizm energetyczny, zapobieganie utraty elektrolitów
• lepsze rezultaty sportowe
• prewencja skurczy mięśni 
• zapewnienie większego komfortu psychicznego 

Bardzo łatwo jest zniechęcić psa do aktywności w wyższej temperaturze, jeśli wielokrotnie nie był dostatecznie nawodniony. O tym, jak zachęcić psa do picia wody przed treningiem, zawodami, wystawą, czy dłuższą wyprawą do lasu,  przeczytasz już za kilka dni w kolejnym artykule. Stay tuned!

Szybkie rozpoznanie symptomów odwodnienia

W długotrwale źle nawodnionym organizmie (dehydratowanym) może dojść do niewydolności nerek i innych narządów, a także do śmierci. Zagrożenie życia. pojawia się już przy około 15% dehydratacji. 

• przy 5% utracie płynów pojawia się ryzyko skurczy, gorsza termoregulacja, słabsza wydajność, skóra traci elastyczność.
• przy 6% – 8% utracie płynów skóra traci elastyczność, oczy są lekko zapadłe, suchość w pysku, wyraźnie niższa wydajność i wysokie ryzyko skurczy
• przy 10% – 12% utracie płynów oczy są zapadłe, błona śluzowa w pysku bardzo sucha, skóra bardzo pomału wraca do swojego położenia. Poważny stan, do którego pies sportowy nigdy nie może się dostać. Może go również wywołać duża biegunka lub wymioty.

Mniejsza elastyczność skóry jest najłatwiej i najszybciej rozpoznawalnym znakiem odwodnienia.  Aby dowiedzieć się, jak powinna zachowywać się skóra, zrób test, gdy pies jest nawodniony. Chwyć dwoma palcami skórę na grzbiecie – między łopatkami, unieś ją i puść. Obserwuj, jak wraca na swoje miejsce. U dobrze nawodnionego psa, skóra natychmiast wróci do pierwotnej pozycji. U odwodnionego psa będzie wracać wolniej. 

Innym sposobem jest sprawdzenie koloru dziąseł. Pierwszy test również wykonaj, gdy pies jest nawodniony. Podnieś wargę psa i zauważ kolor dziąsła, następnie palcem wskazującym przyciśnij dziąsło, aż zmieni kolor na biały. Wtedy puść. Kolor powróci do pierwotnego natychmiastowo. Jeśli wykonasz ten test ponownie, a czas powrotu wydłuży się do kilku sekund, będzie to sygnał odwodnienia.  

Przy lekkim odwodnieniu podaj psu wodę w kilku łykach z krótką pauzą. Możesz dodać do wody proszek z elektrolitami lub kostki lodu. Nie pozwól psu na gwałtowne picie – mogłoby spowodować wymioty i jeszcze większe odwodnienie. 

Nagła zmiana zachowania, utrata apetytu, letarg, depresja mogą być sygnałami poważnego odwodnienia Twojego psa. Jeśli takie zaobserwujesz, natychmiast udaj się do weterynarza.